«Տենաս տենց լոմբարդ կա՞, որ սիրտս գրավ դնեմ...»
Նկատե՞լ եք, որ չարություն կա մեր հոգում։ Ինքներս էլ դա գիտակցում ենք, բայց վախենում ենք դրա մասին բարձրաձայնել: Ամենուր ու ամեն քայլափոխի մենք բամբասում ենք, հաճոյանում, դատում ենք, եզրակացնում, քննադատում... Գնահատական ենք տալիս ամենքին ու ամեն ինչի: Այնքան սիրում ենք պիտակներ փակցնել ու բոլորի հասցեին կարծիքներ շռայլել: Բայց երբևէ նկատե՞լ եք, որ այդ ամենն անում ենք երրորդ դեմքից, ուրիշի անունից: Խոսում ենք, դժգոհում, գոռում, բայց ոչ երբեք մեր անունից: Հենց այնպես, վերացական՝ ասում են, լսել եմ, խոսում են...
Միշոն առաջինը բարձրաձայնեց այս մասին: Նա լսեց քաղաքի շրշյունն ու հասկացավ, որ «մեր քաղաքը՝ Էրևանն էլ ա խոսում: Չենք լսում: Կամաց ա խոսում, խորհուրդ ա տալի: Մեր Էրևանը, մեր մասին, մեր հետ. քաղաքը խոսում ա՝ լսեք»: